Hello from the other side

#LetsKeepOnBreathing

Wie ben ik?

Ik ben Jonas, 33 jaar woon in Kortrijk en gelukkig nog altijd “alive and kickin”.

Mijn wortels liggen in Chile, ik ben namelijk geadopteerd en dit reeds op heel jonge leeftijd (2-3 weken oud). 

Chile is waar ik geboren ben, België waar ik getogen ben.

Beide landen liggen mij dus heel nauw aan het hart, ik voel mij zowel Belg als Chileen. 

Ik heb het geluk dat ik mijn biologische ouders en familie teruggevonden heb. Reeds een aantal keer heb ik hen opgezocht in mijn geboorteland. Hierdoor kan ik mijn adoptie beter plaatsen. De moderne technologie laat ook toe om regelmatig contact te onderhouden.

Mijn adoptie is één van de redenen waarom ik gekozen heb voor deze studies.

De corona crisis is niet de eerste crisis die ik van nabij heb meegemaakt.

Die andere crisis

"Breng ons perspectief en geen snoep".
Hing aan het schooltje in het kamp.

Een aantal jaar geleden, ik was reeds begonnen met de studies van Maatschappelijk Werk, toen mijn aandacht getrokken werd door een crisis die bij veel mensen ongelooflijk veel ellende bijbracht.

Ik voelde mij aangesproken, heb mij geëngageerd en mijn studies tijdelijk op pauze gezet.

Dit was de vluchtelingencrisis.

Het speelde zich o.a. letterlijk af in onze achtertuin Via verschillende media had ik beelden gezien van de vluchtelingenkampen in Noord Frankrijk (Calais, Duinkerke). Dit alles raakte mij enorm en kwam behoorlijk hard aan. Ik voelde mij geroepen om hier mijn schouders onder te steken en deze mensen te helpen.

Na een aantal keren, als vrijwilliger, mee te reizen om ingezamelde spullen naar de kampen te brengen, besliste ik op een gegeven dag in het kamp van Duinkerke te blijven.

De nood was enorm, de inzamelacties misten voor een groot deel hun doel, en de fysieke aanwezigheid van hulpverleners was heel miniem.

Vanaf dat moment, woonde en werkte ik in het vluchtelingenkamp van Grand-Synthe, Basroch.

Na een aantal dagen werd ik aangesproken door iemand van Artsen Zonder Grenzen Frankrijk (MSF, Medicins Sans Frontieres). Hij vroeg mij of ik tijdelijk voor hen zou willen werken? Hij had mij reeds een weekje geobserveerd en wou dat ik deel uitmaakte van zijn team. Dus ik zou betaald worden voor hetzelfde werk dat ik voorheen deed als vrijwilliger. 

Natuurlijk heb ik deze kans met beide handen gegrepen en volmondig JA gezegd.

Zo heb ik bijna 2 jaar in Noord Frankrijk gewoond en gewerkt. Ik heb er hele goede vriendschappen aan overgehouden, enorm veel ervaring opgedaan, heel veel menselijkheid gezien, heel veel onmenselijkheid, egoïsme, ... maar bovenal realiteit.

Dit alles heeft mij extra motivatie gegeven om mijn diploma te behalen. Ik zou mij willen engageren om bij te dragen tot een betere wereld.

Corona crisis

Natuurlijk ben ik zoals zovelen, reeds vanaf de eerste meldingen van het virus in China, bezig met de opvolging van de verspreiding en de genomen maatregelen.
Maar de echte nabijheid van het corona virus begon voor mij 3 weken geleden.

Op mijn stage had ik namelijk de woensdagavond melding gekregen dat er mogelijk een aantal medewerkers besmet waren. De dag voordien hadden we samen vergaderd in een klein lokaal.

Van hun huisarts moesten ze in isolatie gaan!

Mijn vriendin die in London woont, stond op het punt de Eurostar te nemen om samen het weekend door te brengen. Toen ik haar vertelde over de ontwikkelingen heeft ze onmiddellijk beslist om in London te blijven.

De dag nadien belde ik mijn huisarts op om mijn mogelijke besmetting te bespreken. Aangezien ik astma heb, behoor ik tot de gevarencategorie. De eerste verschijnselen van een verkoudheid begonnen zich eveneens te vertonen.

De huisarts besliste om mij gedurende een aantal weken over te laten gaan op “self isolation”.

Ik mag voorlopig het huis niet uit, ik mag enkel in mijn tuin wandelen.

Let's keep on breathing

Vanwaar dan deze titel?

Het is niet omdat ons professioneel en sociaal leven plots “on hold” staat. En dat dit virus onze gezondheid en longen aanvalt, dat we moeten stoppen met ademen en dus stoppen met wat we graag doen.

We kunnen nog steeds werken, we kunnen nog steeds contact hebben met onze vrienden en familie, maar we moeten de regels respecteren. We hebben vandaag de dag zoveel technologie ter onze beschikking dat de impact op ons dagelijks leven eigenlijk niet zo gigantisch groot is. Dit zou 100 jaar geleden veel erger geweest zijn.

Merkwaardig genoeg dwingt het virus ons tot zelfreflectie, er is nu meer tijd om stil te staan bij wat ons gelukkig maakt in het leven, we laten de natuur even op adem komen en stellen ons de vraag of onze maatschappij niet meer rekening moet houden met solidariteit, met het milieu, ...

Ik probeer het zo positief mogelijk te zien, door deze beperkingen zien we in wat ons echt gelukkig maakt. Mijn vriendin legt in London alvast een “bucket list” aan. Na de crisis zullen er heel wat leuke activiteiten ons te wachten staan.

Of zoals Bob Marley het zo mooi verwoordde:

"Don't worry about a thing, because every little thing is gonna be allright"

Bob Marley zag steeds het positieve in alles en probeerde zijn boodschap van liefde over te brengen op anderen aan de hand van muziek.